"Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing"

Een van de meest iconische momenten in de gehele Assassin's Creed -serie ontvouwt zich vroeg in Assassin's Creed 3, waar Haytham Kenway, nadat hij zijn team in de Nieuwe Wereld heeft verzameld, ertoe leidt dat ze geloven dat ze met moordenaars zijn. Haythams gebruik van een verborgen mes en zijn charismatische houding verwant aan Ezio Auditore, samen met zijn heroïsche acties zoals bevrijdende indianen en het confronteren van Britse Redcoats, maakt een meeslepende verhalende wending. De openbaring dat hij een Tempelier is, bevestigt wanneer hij de uitdrukking uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", ondermijnt briljant de verwachtingen van spelers.

Deze wending belichaamt de piek van het verhalenpotentieel van Assassin's Creed. Het originele spel legde de basis met zijn intrigerende uitgangspunt van het volgen en elimineren van doelen, maar worstelde met karakterontwikkeling. Assassin's Creed 2 verbeterde dit met de geliefde Ezio, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, met name Cesare Borgia in de spin, Assassin's Creed: Brotherhood. Pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, viel Ubisoft zowel de jager als de gejaagde volledig uit, waardoor een naadloze verhalende stroom en een perfecte balans van gameplay en verhaal werden gecreëerd door latere titels.

Ondanks de populariteit van het huidige RPG-gerichte tijdperk van Assassin's Creed, beweren veel fans en critici dat de serie achteruitgaat. De meningen variëren over de oorzaken, van de fantastische elementen zoals het vechten tegen goden zoals Anubis en Fenrir, tot het opnemen van romantische opties en de introductie van historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de kernkwestie ligt in de verschuiving van karaktergestuurde verhalen, die zijn overschaduwd door expansieve sandbox-elementen.

In de loop der jaren is Assassin's Creed geëvolueerd uit zijn actie-avontuurwortels, met RPG- en live service-elementen zoals dialoogbomen, XP-systemen, buitdozen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Hoewel deze toevoegingen de reikwijdte van de game hebben uitgebreid, hebben ze ook het vertellen van verhalen verwaterd, waardoor de nieuwere titels zich minder impactvol aanvoelen ondanks hun verhoogde inhoud. Hoewel Assassin's Creed Odyssey bijvoorbeeld meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en meeslepend.

De verschuiving naar meer interactieve elementen heeft geleid tot scripts die proberen meerdere scenario's te dekken, wat resulteert in een verlies van karakterdiepte en verhalende focus. De eerdere, meer lineaire scripts maakten goed gedefinieerde personages, een kwaliteit die de uitgestrekte, door spelers aangedreven verhalen van recente games moeite hebben om te handhaven. Dit is duidelijk in het contrast tussen de rijke karakterinteracties van het Xbox 360/PS3 -tijdperk en de meer generieke interacties in nieuwere titels. Iconische momenten, zoals Ezio's uitdagende toespraak na het verslaan van Savonarola of Haytham's aangrijpende laatste woorden aan zijn zoon Connor, toont de diepte van het schrijven die de serie ooit heeft bereikt:

*"Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te streelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden."

De verhalende complexiteit heeft ook geleden. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie tussen moordenaars en Tempeliers vaak te vereenvoudigen, terwijl eerdere titels zoals Assassin's Creed 3 zich in de grijze gebieden verdiepen en de perceptie van spelers uitdagen. De laatste woorden van elke Templar aan Connor snelle introspectie over de aard van hun conflict, van de bewering van William Johnson dat de Tempeliers de Indiaanse genocide tegen de bewering van de Benjamin Church hadden kunnen voorkomen dat perspectief iemands kijk op de geschiedenis vormt.

De pogingen van Haytham om het vertrouwen van Connor in George Washington te ondermijnen, vervagen de lijnen tussen goed en kwaad verder, vooral wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's dorp bestelde. Deze dubbelzinnigheid laat spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor de verhalende diepte wordt verbeterd.

Nadenkend over de geschiedenis van de serie, werd het nummer "Ezio's Family" van Assassin's Creed 2, gecomponeerd door Jesper Kyd, het thema van de serie omdat het resoneerde met spelers op persoonlijk niveau, die Ezio's emotionele reis belichaamt in plaats van alleen de setting van de game. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en visuele bekwaamheid van de nieuwere Assassin's Creed-games waardeer, verlang ik naar de serie om terug te keren naar zijn wortels met gerichte, karaktergerichte verhalen. In een industrie die de voorkeur geeft aan uitgebreide sandboxen en live servicemodellen, is een dergelijke rendement mogelijk niet in overeenstemming met de huidige bedrijfsstrategieën.