„Assassin's Creed 2 i 3: The Pinnacle of Series Writing”

Jeden z najbardziej kultowych momentów w całej serii Assassin's Creed pojawia się wcześnie w Assassin's Creed 3, gdzie Haytham Kenway, po zgromadzeniu swojej drużyny w Nowym świecie, prowadzi graczy do przekonania, że ​​są z zabójcami. Użycie Hidthama ukrytego ostrza i jego charyzmatycznego zachowania podobnego do Ezio Auditore, a także jego heroiczne działania, takie jak wyzwolenie rdzennych Amerykanów i konfrontacja brytyjskich Redcoatów, tworzy przekonujący zwrot narracyjny. Objawienie, że jest templistą, potwierdzone, gdy wypowiada frazę: „Niech ojciec ustaleń nas poprowadzi”, genialnie podważa oczekiwania graczy.

Ten zwrot uosabia szczyt potencjału opowiadania historii Assassin. Oryginalna gra położyła podstawę z intrygującą założeniem śledzenia i eliminowania celów, ale walczyła z rozwojem postaci. Assassin's Creed 2 poprawiło to u ukochanego Ezio, ale antagoniści pozostali słabo rozwinięci, zwłaszcza Cesare Borgia w spinoffie, Assassin's Creed: Brotherhood. Dopiero Assassin's Creed 3, ustawiony podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft w pełni rozwinął zarówno Huntera, jak i Hunted, tworząc płynny przepływ narracji i idealną równowagę rozgrywki i historii niezrównanej przez kolejne tytuły.

Pomimo popularności obecnej ery Assassin's Creed, wielu fanów i krytyków twierdzi, że seria upadła. Opinie różnią się od przyczyn, od fantastycznych elementów, takich jak walka z bogami, takimi jak Anubis i Fenrir, po włączenie opcji romansowych i wprowadzenie postaci historycznych, takich jak Yasuke w cieniu Assassin's Creed. Uważam jednak, że podstawowa kwestia polega na odejściu od narracji opartych na postaciach, które zostały przyćmione przez ekspansywne elementy piaskownicy.

Z biegiem lat Assassin's Creed ewoluowało z korzeni adwokackich, zawierających elementy RPG i na żywo, takie jak drzewa dialogowe, systemy XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie sprzętu. Chociaż dodatki te rozszerzyły zakres gry, rozcieńczyły również opowiadanie historii, dzięki czemu nowsze tytuły wydają się mniej wpływowe pomimo ich zwiększonej treści. Na przykład, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się mniej dopracowana i wciągająca.

Przejście na bardziej interaktywne elementy doprowadziło do skryptów, które próbują pokryć wiele scenariuszy, co spowodowało utratę głębokości postaci i koncentracji narracji. Wcześniejsze, bardziej liniowe scenariusze pozwoliły na dobrze zdefiniowane postacie, jakość, którą rozległy, oparte na graczach narracje o ostatnich grach walczą. Jest to widoczne w przeciwieństwie między bogatymi interakcjami postaci epoki Xbox 360/PS3 a bardziej ogólnymi interakcjami w nowszych tytułach. Kultowe momenty, takie jak wyzywające przemówienie Ezio po pokonaniu przejmujących słów Savonaroli lub Haythama do jego syna Connora, pokazują głębię pisania, które serial osiągnął:

*„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”*****

Złożoność narracyjna również ucierpiała. Współczesne gry często upraszczają dychotomię moralną między zabójcami i templarami, podczas gdy wcześniejsze tytuły takie jak Assassin's Creed 3 zagłębiły się w szare obszary, rzucając wyzwanie postrzeganiu graczy. Ostatnie słowa każdego templara dla Connora skłoniły introspekcję o naturze ich konfliktu, od twierdzenia Williama Johnsona, że ​​templariusze mogli uniemożliwić ludobójstwo Indianowi po stwierdzenie Kościoła Benjamina, że ​​perspektywa kształtuje się w historii.

Próby Haythama podważenia zaufania Connora do George'a Washingtona jeszcze bardziej zacierać granice między dobrem a złem, zwłaszcza gdy ujawniono, że Waszyngton, a nie Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora. Ta dwuznaczność pozostawia graczy więcej pytań niż odpowiedzi, zwiększając głębię narracyjną.

Zastanawiając się nad „historią serialu, utwór„ Rodzina Ezio ”z Assassin's Creed 2, złożony przez Jespera Kyd, stał się tematem serii, ponieważ rezonował z graczami na poziomie osobistym, ucieleśniając emocjonalną podróż Ezio, a nie tylko otoczenie gry. Chociaż doceniam ekspansywne budowanie światów i wizualne waleczność nowszych zabójców Creed's Games, pragnę powrócić do swoich korzeni ze skoncentrowanymi, skoncentrowanymi na postaci historii. Jednak w branży sprzyjającej ekspansywnym piaskownicy i modelach usług na żywo, taki zwrot może nie być zgodny z aktualnymi strategiami biznesowymi.