"Assassin's Creed 2 ve 3: Seri yazmanın zirvesi"

Assassin's Creed serisinin tüm ikonik anlarından biri, takımını Yeni Dünya'da toplayan Hayham Kenway'in oyuncuların suikastçılarla birlikte olduklarına inanmasına yol açtığı Assassin's Creed 3'te erken ortaya çıkıyor. Haytham'ın gizli bir bıçak kullanımı ve Ezio Auditore'a benzer karizmatik tavrı, Yerli Amerikalıları özgürleştirmek ve İngiliz redcoats ile yüzleşmek gibi kahramanca eylemleri, zorlayıcı bir anlatı bükümü hazırlıyor. Bir Templar olduğu vahiy, "Anlama Babası bize rehberlik etsin" ifadesini teyit ettiğinde, oyuncu beklentilerini zekice yıkıyor.

Bu bükülme, Assassin's Creed'in hikaye anlatma potansiyelinin zirvesini özetler. Orijinal oyun, hedefleri izleme ve ortadan kaldırma, ancak karakter gelişimi ile mücadele etme konusundaki ilgi çekici öncülüyle zemin hazırladı. Assassin's Creed 2 bunu sevgili Ezio ile geliştirdi, ancak antagonistler az gelişmiş kaldı, özellikle de Cesoff, Assassin's Creed: Brotherhood'da Cesare Borgia. Assassin's Creed 3'e kadar Amerikan Devrimi sırasında ayarlanıncaya kadar Ubisoft, hem avcıyı hem de avcıyı tamamen ortaya çıkararak, sorunsuz bir anlatı akışı ve sonraki başlıklarla eşleşmeyen mükemmel bir oyun ve hikaye dengesi yarattı.

Assassin Creed'in mevcut RPG merkezli döneminin popülaritesine rağmen, birçok hayran ve eleştirmen serinin düşüşte olduğunu savunuyor. Görüşler, Anubis ve Fenrir gibi tanrılarla savaşan tanrılar gibi fantastik unsurlardan romantizm seçeneklerinin dahil edilmesine ve Assassin's Creed Shadows'ta Yasuke gibi tarihsel figürlerin tanıtımına kadar nedenlere göre değişir. Bununla birlikte, temel sorunun, geniş sanal alan elemanları tarafından gölgede kalan karakter güdümlü anlatılardan uzaklaştığına inanıyorum.

Yıllar geçtikçe, Assassin's Creed, RPG ve diyalog ağaçları, XP sistemleri, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme gibi canlı servis öğelerini içeren aksiyon-macera köklerinden gelişti. Bu eklemeler oyunun kapsamını genişletirken, hikaye anlatımını seyrelttiler ve daha yeni başlıkların artan içeriklerine rağmen daha az etkili hissetmelerini sağladı. Örneğin, Assassin's Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunarken, çoğu daha az cilalı ve sürükleyici hissediyor.

Daha etkileşimli öğelere geçiş, birden fazla senaryoyu kapsayan komut dosyalarına yol açarak karakter derinliği ve anlatı odağı kaybına neden olmuştur. Daha önceki, daha doğrusal senaryolar, iyi tanımlanmış karakterlere izin verdi, bu da son oyunların yayılan, oyuncu güdümlü anlatılarının sürdürme mücadele ettiği bir kalite. Bu, Xbox 360/PS3 döneminin zengin karakter etkileşimleri ile yeni başlıklardaki daha genel etkileşimler arasındaki kontrastta belirgindir. Ezio'nun Savonarola'yı yendikten sonra meydan okuyan konuşması gibi ikonik anlar veya Haytham'ın oğlu Connor'a dokunaklı son sözleri, dizinin bir zamanlar başardığı yazma derinliğini sergileyin:

*"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünmeyin. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Eminim anladın. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."*

Anlatı karmaşıklığı da acı çekti. Modern oyunlar genellikle suikastçılar ve Tapınakçılar arasındaki ahlaki ikilikleri aşırı basitleştirirken, Assassin's Creed 3 gibi önceki başlıklar, oyuncuların algılarına meydan okuyarak gri alanlara girdi. Her Templar'ın Connor'a son sözleri, William Johnson'ın Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceği iddiasından, Benjamin Kilisesi'nin perspektifin tarih görüşünü şekillendirdiği iddiasına kadar.

Hayham'ın Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatma girişimleri, özellikle Charles Lee değil Washington'un Connor Köyü'nün yakılmasını emrettiği ortaya çıktığında, iyi ve kötülük arasındaki çizgileri daha da bulanıklaştırdı. Bu belirsizlik, oyuncuları cevaplardan daha fazla soru ile bırakarak anlatı derinliğini artırır.

Jesper Kyd tarafından bestelenen Assassin's Creed 2'den dizinin tarihine yansıyan "Ezio'nun Ailesi" pisti, dizinin teması oldu çünkü kişisel düzeyde oyuncularla rezonans etti, Ezio'nun sadece oyunun ortamından ziyade duygusal yolculuğunu somutlaştırdı. Yeni Assassin's Creed Games'in geniş dünya inşası ve görsel yeteneklerini takdir etsem de, dizinin odaklanmış, karakter merkezli hikayelerle köklerine dönmesini özlüyorum. Bununla birlikte, geniş kum havuzlarını ve canlı hizmet modellerini tercih eden bir sektörde, böyle bir getiri mevcut iş stratejileri ile uyumlu olmayabilir.