"David Lynch: มรดกการสร้างภาพยนตร์ที่ไม่เหมือนใคร"

ในตอนนักบินของ Twin Peaks เดวิดลินช์ได้จับจังหวะชีวิตประจำวันอย่างเชี่ยวชาญก่อนที่จะทำลายพวกเขาด้วยการเปิดเผยที่ไม่มั่นคง ฉากนี้แผ่ออกไปในโรงเรียนมัธยมที่นักเรียนมีส่วนร่วมในกิจกรรมทั่วไป - เด็กหญิงแอบสูบบุหรี่เด็กชายคนหนึ่งเรียกไปที่สำนักงานใหญ่และครูเข้าร่วม ความเงียบสงบถูกรบกวนอย่างกะทันหันเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาในห้องเรียนและกระซิบกับครูตามด้วยเสียงกรีดร้องและสายตาของนักเรียนที่วิ่งข้ามลาน ครูพยายามดิ้นรนที่จะกลั้นน้ำตากลับสัญญาณการประกาศที่ใกล้เข้ามา จากนั้นกล้องของ Lynch จะมุ่งเน้นไปที่ที่นั่งว่างซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่ไม่น่าเชื่อเนื่องจากนักเรียนสองคนแลกเปลี่ยนความรู้อย่างรวดเร็วโดยตระหนักว่าลอร่าพาลเมอร์เพื่อนของพวกเขาไม่ได้อยู่กับพวกเขาอีกต่อไป

อัจฉริยะของลินช์อยู่ในความสนใจอย่างพิถีพิถันของเขาต่อรายละเอียดระดับพื้นผิวซึ่งเขาใช้ในการลอกเลเยอร์กลับและเปิดเผยความจริงที่ไม่มั่นคงที่แฝงตัวอยู่ใต้ ฉากนี้ห่อหุ้มสาระสำคัญของความหลงใหลใจความของ Lynch ตลอดอาชีพของเขา แต่มันก็เป็นเพียงหนึ่งในช่วงเวลาที่โดดเด่นที่แฟน ๆ ของเขายึดมั่น ผู้ที่ชื่นชอบ Lynch แต่ละคนอาจมีฉาก "ชัดเจน" ที่แตกต่างกันซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงการดึงดูดความสนใจของงานของเขาที่หลากหลาย นี่คือสิ่งที่ทำให้การผ่านของเขายากสำหรับแฟน ๆ ที่จะยอมรับ - เสียงเอกพจน์ของเขาดังก้องกับทุกคน

คำว่า "Lynchian" ได้กลายเป็นคำพ้องความหมายกับคุณภาพที่น่าขนลุกเหมือนความฝันที่ท้าทายการจัดหมวดหมู่ที่ง่าย เช่นเดียวกับ "Kafkaesque" มันก้าวข้ามข้อมูลเฉพาะของงานของ Lynch เพื่ออธิบายบรรยากาศที่กว้างขึ้นและไม่มั่นคง คำคุณศัพท์ที่ไม่เหมือนใครนี้ Lynch ในสโมสรพิเศษของศิลปินที่รู้สึกถึงผลกระทบในประเภทและสื่อ

การดู Eraserhead เป็นพิธีกรรมของผู้ที่ชื่นชอบภาพยนตร์ที่ชื่นชอบภาพยนตร์ประเพณีที่ยังคงดำเนินต่อไปทั่วรุ่น อิทธิพลของ Lynch นั้นไร้กาลเวลาและแปลกตามที่เห็นได้จากการตัดสินใจของเขาที่จะให้ห้องนอนของเด็กใน Twin Peaks: การกลับมา พร้อมกับการตกแต่งคาวบอยในปี 1950 ซึ่งเป็นพยักหน้าในวัยเด็กของเขาเอง แต่ภายในสภาพแวดล้อมที่คิดถึงนี้ Lynch ได้สร้างโลกแห่งความฝันและความรุนแรงซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงการปฏิเสธที่จะสอดคล้องกับแนวโน้มที่ขับเคลื่อนด้วยความคิดถึงของฮอลลีวูด

เมื่อลินช์ปฏิบัติตามบรรทัดฐานฮอลลีวูดทั่วไปเช่นเดียวกับ Dune ผลที่ได้คือการผสมผสานที่เป็นเอกลักษณ์ของสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาและการเล่าเรื่องโดยธรรมชาติของภาพยนตร์ แม้จะมีการผลิตที่มีปัญหา แต่รายละเอียดในหนังสือของ Max Evry A Masterpiece in Disarray Dune ของ Lynch ยังคงเป็นของตัวเองอย่างไม่ผิดเพี้ยนพร้อมด้วยภาพที่แปลกประหลาดเช่นเครื่องรีดนมแมว/หนู คุณลักษณะที่สองของเขาคือ The Elephant Man นำเสนอความสามารถของเขาในการสร้างความงามจากความเป็นจริงที่ไม่มั่นคงทำให้เขาได้รับเสียงไชโยโห่ร้องอย่างมากในขณะที่ยังคงอยู่กับวิสัยทัศน์ของเขา

การพยายามที่จะทำงานของ Pigeonhole Lynch ในแนวเพลงหรือ tropes นั้นไร้ประโยชน์ แต่ภาพยนตร์ของเขาเป็นที่จดจำได้ทันที ความหลงใหลของเขาที่มีต่อโลกที่อยู่ภายใต้เราเห็นได้ชัดใน กำมะหยี่สีน้ำเงิน ภาพยนตร์เรื่องนี้เช่นเดียวกับผลงานของ Lynch ที่ได้รับอิทธิพลจากอิทธิพลที่ไม่แพร่หลายอีกต่อไป

อิทธิพลของ Lynch ขยายไปถึงผู้สร้างภาพยนตร์รุ่นใหม่จาก Jane Schoenbrun's I เห็นทีวีเรืองแสง ไปจนถึง The Lanthimos ของ Yorgos Lanthimos, The Lighthouse ของ Robert Eggers และ Midsommar ของ Ari Aster ผลกระทบของเขายังเห็นได้จากงานโดย David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino และ Denis Villeneuve ผู้สร้างภาพยนตร์เหล่านี้แต่ละคนมีวิธีการที่ "Lynchian" ซึ่งยังคงเป็นแรงบันดาลใจและปลดผู้ชมอย่างต่อเนื่อง

มรดกของ David Lynch ไม่ได้อยู่ในภาพยนตร์ของเขาเท่านั้น แต่ในทางที่เขาได้สร้างภูมิทัศน์ภาพยนตร์ ในขณะที่เรายังคงสำรวจเลเยอร์ใต้พื้นผิวเรายังคงค้นหาช่วงเวลา "Lynchian" ที่เตือนเราถึงการมีส่วนร่วมที่ไม่มีใครเทียบกับศิลปะการสร้างภาพยนตร์