„David Lynch: wyjątkowa dziedzictwo filmowe”

W odcinku pilotażowym Twin Peaks David Lynch po mistrzowsku uchwycił przyziemne rytmy codziennego życia, po czym rozbija je niepokojącym objawieniem. Scena rozwija się w szkole średniej, w której uczniowie angażują się w typowe zajęcia - dziewczyna skradając papierosa, chłopiec wezwany do biura dyrektora i nauczycielka. Spokój jest nagle zakłócony, gdy policjant wchodzi do klasy i szepcze do nauczyciela, a następnie krzyk i widok ucznia biegającego przez dziedziniec. Nauczyciel, który stara się powstrzymać łzy, sygnalizuje najbliższe ogłoszenie. Kamera Lyncha koncentruje się następnie na pustym siedzeniu, przejmującym symbolu nieobecności, gdy dwóch uczniów wymieniają znaczące spojrzenie, zdając sobie sprawę, że ich przyjaciółka Laura Palmer już nie jest z nimi.

Geniusz Lyncha polega na jego skrupulatnej uwagi na detale na poziomie powierzchniowym, które używa do obierania warstw do tyłu i ujawnienia niepokojących prawd czających się pod spodem. Ta scena zawiera esencję tematyczną obsesję Lyncha przez całą jego karierę, ale to tylko jedna z wielu kultowych momentów, które jego fani pielęgnują. Każdy entuzjasta linch może mieć inną „ostateczną” scenę, odzwierciedlającą różnorodną atrakcyjność jego pracy. To sprawia, że ​​jego odejście jest tak trudne do zaakceptowania - jego osobliwy głos rezonował inaczej ze wszystkimi.

Termin „Lynchian” stał się synonimem niesamowitej, podobnej do snu jakości, która jest sprzeczna z łatwą kategoryzacją. Podobnie jak „Kafkaesque”, wykracza poza szczegóły pracy Lyncha, aby opisać szerszą, niepokojącą atmosferę. Ten wyjątkowy przymiotnik umieszcza Lyncha w ekskluzywnym klubie artystów, którego wpływ jest odczuwany w gatunkach i mediach.

Oglądanie Eraserhead było rytuałem fragmentu początkujących entuzjastów filmu, tradycji, która trwa przez pokolenia. Wpływ Lyncha jest ponadczasowy i dziwny, o czym świadczy jego decyzja o dostarczeniu sypialni dziecka w Twin Peaks: Powrót z kowbojskim wystrojem z lat 50. - ukłon w stronę własnego dzieciństwa. Jednak w tym nostalgicznym otoczeniu Lynch tworzy koszmarny świat klonów i przemocy, co świadczy o jego odmowie dostosowania się do nostalgicznych trendów Hollywood.

Kiedy Lynch przestrzegał konwencjonalnych norm hollywoodzkich, podobnie jak w przypadku Dune , rezultatem była wyjątkowa mieszanka jego charakterystycznego stylu i nieodłącznej narracji filmu. Pomimo niespokojnej produkcji, szczegółowo opisanej w książce Maxa Evry'ego , arcydziełem w Disary , wydm Lynch pozostaje niewątpliwie jego, wraz z dziwnymi obrazami, takimi jak dojenia kota/szczura. Jego druga funkcja, Elephant Man , pokazuje jego zdolność do tworzenia piękna z niepokojącej rzeczywistości, zdobywając uznanie krytyków, pozostając wiernym swojej wizji.

Próba oświetlenia pracy Lyncha w gatunkach lub tropach jest daremna, ale jego filmy są natychmiast rozpoznawalne. Jego fascynacja światem pod naszym własnym jest widoczna w Blue Velvet , gdzie pozornie idylliczne ustawienie maskuje ciemniejszą, surrealistyczną rzeczywistość. Ten film, podobnie jak większość prac Lyncha, czerpie z wpływów, które nie są już powszechne, podkreślając jego wyjątkowe miejsce w historii kina.

Wpływ Lyncha rozciąga się na nową generację filmowców, od Jane Schoenbrun's I Sit TV Glow do The Lobster Yorgos Lanthimos, Lighthouse Roberta Eggersa i środkowy mieszany Ari Aster. Jego wpływ widać także w pracach Davida Roberta Mitchella, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino i Denis Villeneuve. Każdy z tych twórców filmowych na swój sposób uchwycił esencję „Lynchian”, która nadal inspiruje i niepokoi publiczność.

Dziedzictwo Davida Lyncha jest nie tylko w jego filmach, ale w sposób, w jaki ukształtował filmowy krajobraz. W dalszym ciągu badamy warstwy pod powierzchnią, szukamy tych „lynchian”, które przypominają nam jego niezrównany wkład w sztukę filmowania.